।। श्रीशिवप्रतिष्ठान, हिन्दुस्थान ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।।
होतात देऊळे नष्ट । होतात देवता भ्रष्ट ।
गो ब्राम्हण ओरडती । धर्मावरती संकष्ट ।
न्याय नीती उरली नाही । सारेच भोगिती कष्ट
हा घोर मांडीला ज्यांनी । त्यांचिया पुढे जाउनी ।
देशाभिमान सोडोनि । प्रेमाच्या मंगल मते ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।।१।।
तूं सांग ! तुझ्या चरणाशी । हि तोडून ठेवीन मान ।
तूं सांग ! तात चरणाशी । कोपोनि ठेवीन मान ।
गो ब्राम्हण यांच्या करिता । खड्गावर ठेवीन मान ।
परी परके सत्ताधारी । गृही शिरून झाले वैरी ।
बघताच तयांना भारी । सक्रोध वृत्ती मम होते ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।।२।।
मी म्हणता नाही नाही । दरबारी नेले आई ।
जों आंत शिरोनी पाही । वर चढोनि गेली भुवई ।
मुजऱ्याला हात न वाही । शीर लववू शकलो नाही ।
हें सिंहासन कोणाचे ?। हें वैभव तरी कोणाचे ?।
काहूर मनीं प्रश्नांचे । अपहारी नृपसत्तेते ।
।। लववेना हें शिर मातें ।।३।।
एकटाच रात्री बसतो । मी जन्मभुस आठवतो ।
ढळढळा आई गे रडतो । त्वेषाने क्षणी संचरतो ।
झोपेत देशबंधूंच्या । दुःखाने दचकून उठतो ।
बोलते भवानी उठ । बोलते जन्मभू उठ ।
"धर समशेरीचा मूठ" । अवमानून त्या आज्ञेते ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।।४।।
देशाचा राजा नाही । राजनिष्ठा होऊ कैसा ।
धर्माचा राजा नाही । राजभक्त होऊ कैसा ।
या उलट्या बोध गळाते । जीवाचा आडके मासा ।
ज्या शिरी भार देशाचा । ज्या शिरी भार धर्माचा ।
कर्तव्यें वाहायाचा । विसरून देऊशधर्मातें ।
।। लववेना हें शिर मातें ।।५।।
स्वाभिमान सुटला ज्यांचा । देशभक्ती सुटली ज्यांची ।
कुलकीर्तीचा इतिहास । स्मृती देई न उज्वलतेची ।
वाढवोत ते ते शोभा । दास्याच्या दरबाराची ।
उद्दाम म्हणो कुणी मातें । कि करोत उपहासातें ।
परी जागोनी स्वतवतें । हिंदुद्वेषी या तख्ताते ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।।६।।
सुलतान जाहला क्रुद्ध । उमराव जाहले क्रुद्ध ।
जातिवंत झाले स्तब्ध । जनकही होय हतबद्ध ।
परी तुझी आणि अंबेची । शिरी कृपा असावी शुद्ध ।
मावळचे जमवून भाई । स्थापीन मराठेशाही ।
गाडीन आदिलशाही । बोलतो सत्य जे गमतें ।।
।। लववेना हें शिर मातें ।। ७।।